Wat een belevenissen

Nog maar net terug uit Tanzania willen wij graag onze indrukken van ons bezoek aan Tom, Mimosa en Maris vertellen.
Bijzonder was het eerste weerzien wel: net uitgestapt uit een 5-persoonsvliegtuigje op de in onze ogen toch wel korte maar zonnige airstrip in Haydom keken we verwonderd om ons heen : alleen nieuwsgierige kleurig geklede donkere mensen. Al spoedig verscheen een witte Landcruiser met daarin 3 prachtige mensen. Wat een fijn moment na 6 maanden eindelijk weer “de twee en die kleine” lachend uit te zien stappen en te knuffelen. Met Maris voorin op schoot bij opa naar hun mooi woonhuis. Toch wel een flinke dikke brok en opwellende tranen. Voor de eerste maal overdonderd door de kleuren, geuren, geluiden,taferelen…voor onze ogen hun prachtige tuin met bougainville, mango’s, papaja’s, bananen, mousebirds…Mount Hanang in de verte kolossaal aanwezig …..lang geleden dat een koele witte wijn zogoed smaakte….nee Maris, je mag opa’s bril niet breken!

Fijn praten met de sterk afgeslankte goed in hun vel zittende twee. In Haydom verkoopt men geen speculaas (de koekjes van Pauline de huishoudster smaken ook heerlijk), chocolade, chips en andere dikmakers. De volgende dagen wordt ons ook een ander reden duidelijk: beiden werken ieder in hun eigen specialiteit keihard onder omstandigheden die vaak moeilijk te noemen zijn. De rondleiding door het ziekenhuis maakte veel indruk op ons. Goede resultaten worden behaald met vaak beperkte middelen en menskracht. Een schreeuwende behoefte aan gekwalificeerd personeel drong zich aan ons op als een van de grootste noden.
Afgelopen maand bijna 500 bevallingen.

Het is heerlijk, weer terug in Nederland, te weten waar ze wonen, wat ze doen, welk ritme ze hebben en welk mooi doel ze dienen. Bovendien hebben ze dichtbij ook steun en vriendschap van artsenstellen uit Amerika, Noorwegen, Engeland, enz. Dat geeft in onze hoofden/harten rust. We weten dat ze achter hun beslissing om naar Afrika te gaan zijn blijven staan ondanks tegenslagen, pure pech, het missen van familie/vrienden en nu en dan wat frustratie. We vinden het fijn om dat te weten.

Hun plannen voor een Kindergarten (opvang voor wezen en de kinderen van de medewerkers) beginnen steeds meer vaste vorm te krijgen. De goedkeuring is binnen, de tekeningen met bouwplannen uitgewerkt, de financiële onderbouwing bijna rond en Femke staat te popelen om begin september in Haydom aan de slag te kunnen met de jonge kinderen..

In de eerste week van ons verblijf werkten Tom en Mimosa , wij verkenden de fascinerende omgeving, kwamen in contact met de vriendelijke belangstellende bevolking, bekeken de vele verschillende vogels en gingen op pad met de mooiste: de blondgekuifde blauwogige droomvogel.
De tweede week op safari. Over eindeloze wegen met losse steenslag en kuilen door woest, mooi landschap naar nijlpaarden, gnoes, giraffen, olifanten, teveel om op te sommen. Het ene moment vertoeven in een luxe lodgetent met adembenemend uitzicht, het volgende moment in een minuscuul tentje op een camping met in de schemer grote vleermuizen in de bomen en nachtzwaluwen en ’s morgens wakker worden door het geluid van wevervogels in hun kogelronde nesten boven ons hoofd, bavianen, en een kirrende Maris in zijn tentje. Wat een overweldigende natuur. Hier is ook de eerste introductie van Maris als ‘birdwatchter’ gestart. Zelfs Tom en Mimosa begonnen het leuk te vinden……

Het allerbelangrijkste blijft: na een halfjaar elkaar niet te hebben gezien, twee weken lang (maar natuurlijk altijd te kort) bij elkaar zijn, wandelen, ervaringen delen en een wezenlijk gesprek voeren.

We hopen dat de “de Drie” daar gezond blijven en gelukkig zijn. Het afscheid in Arusha viel zwaar, maar de fantastische ervaringen zullen nog lang in ons nagloeien.

Peter Dieleman en Jolanda Heijlen