Visite!

Waar te beginnen?

Sinds vrijdag 9 mei zijn we in Tanzania; het weerzien met Mimosa, Tom en Maris is onbeschrijfelijk. Wat fijn om ze weer in de armen te kunnen sluiten.
Na een paar dagen in een prachtig toeristisch resort op weg naar Haidom.
De weg erheen is op zich al een beleving. Vanaf Karatu alleen nog maar zandweggetje, hobbelweggetje en je raadt het al: put in’t wegje.
Doodeng.
En dan de cultuurshock:
Het dorpje Haidom gesitueerd rond het ziekenhuis, bestaat uit lemen huisjes met golfplatendaken.
Het ziekenhuis zelf heeft veel weg van een ouderwetse kibboets. Na een rondleiding en diverse gesprekken besef je pas hoe de gezondheidszorg hier in elkaar steekt. Er is met name te weinig verplegend personeel, en met een westerse bril op is het beperkte aantal verpleegkundigen onvoldoende opgeleid en over het algemeen matig gemotiveerd (maar ja wat wil je als je nog minimaal een ander baantje nodig hebt om een beetje rond te komen); met dezelfde bril op laat de organisatie veel te wensen over en zijn de mensen gelaten.
Je kent de beelden van tv, maat het ervaren; dat is iets anders.
Wat nog meer te zeggen: het feit dan mensen hier proberen te helpen is geweldig en als het er niet zou zijn, dan zou het er nog veel anders uitzien.
Met een Afrikaanse bril op is de gezondheidszorg hier gewoon goed, op veel onderdelen beter dan bij ons 50 jaar geleden. Maar toch…..
Met respect voor alle hulpverleners; wat is hier nog veel te doen… en wanneer kunnen de Tanzanianen het zonder hulp van buiten af, of blijven ze afhankelijk?

Ronduit schrijnend is het kamertje waar de weeskinderen “gehuisvest”zijn.
In een ruimte van drieenhalf bij anderhalve meter leven 10 kinderen waarvan de oudsten al ruim een jaar zijn, bij elkaar. In 1 bedje liggen zelfs 4 kinderen. Het is er boven de 40 graden Celsius en als niemand van de bezoekers met de kinderen gaat wandelen, komen ze nooit buiten.
Overigens moet je niet vies aangelegd zijn om met de kinderen op stap te gaan; ze worden niet vaak (nooit?) gewassen, stinken naar poep en pies en hebben vuile kleren. En eigenlijk is er niemand die zich echt om hun bekommert. Het zou heel goed zijn als er een programma opgezet zou worden om deze kinderen een enigszins redelijk leven te laten leiden, zodat ze ook in hun ontwikkeling gestimuleerd worden. De keer dat wij de kinderen meenamen om met Maris te spelen, bleven ze behoorlijk apathisch en speelden ze nauwelijks.
Je vraagt je af: welke toekomst hebben deze kinderen?

Hoe verder??

Het schijnt dat Noorwegen overweegt om t.z.t. te stoppen met hulp aan Haidom. En dan? Zijn de mensen dan in staat om hier voor een volwassen eigen gezondheidszorg te zorgen? Wat gaat de Tanzaniaanse overheid doen?
De tijd zal het leren.
Tot die tijd gebeuren er “wonderschone”dingen.
Elk gered leven is een kans voor de toekomst.
En wij?
Wij trekken verder; vakantie en dan weer terug naar Nederland.

En Tom en Mimosa? Die doen wat ze kunnen.
En komen straks met onze “volkoren”Maris weer terug naar huis.

Elly en Piet