De eerste indrukken

De eerste week Haydom zit erop… Veel indrukken, maar tot nu toe overwegend goed. Vorige week zondag met Flying Medical Services gevlogen, al een avontuur op zich in zo’n klein vliegtuigje. Maar behalve een beetje luchtziek ging het prima, ook Maris heeft zich weer voorbeeldig gedragen. Aangekomen op de airstrip in Haydom stond er netjes een auto met chauffeur op ons te wachten die ons naar ons huis gebracht heeft. We werden heel hartelijk ontvangen door de matron die de behuizing e.d. regelt en later ook door de directeur van het ziekenhuis en Mira, een Nederlandse kinderarts. Ons huis is prima, en de tuin is geweldig. Wat een uitzicht! We kijken uit over de vallei en zien in de verte mount Hanang liggen, echt heel mooi. Maar waarschijnlijk blijven we niet in dit huis, omdat we maar één slaapkamer hebben, en in de toekomst zou het toch wel fijn zijn als Maris een eigen kamertje kan hebben. Maar voorlopig is het prima!

Maandagochtend moesten we ons voorstellen tijdens de dagopening, een soort korte kerkdienst die elke dag (!!) gehouden wordt vóór het werk begint. Tjaja, het gaat er hier behoorlijk evangelistisch aan toe... Maar goed, wij werden dus naar voren geroepen en moesten ons aan zo’n 200 mensen voorstellen, en ik dacht dat na de cursus wel in het Kiswahili te kunnen.. Ging best aardig, tot ik zei: “Huyu ni mtoto wenu, anaitwa Maris” waarmee ik dacht te zeggen: “dit is ons kind, hij heet Maris” , maar ik zei dus: “dit is jullie kind”.. Hele zaal lag in een deuk, en ik stond natuurlijk weer behoorlijk voor paal.. Nu vraagt iedereen te pas en te onpas: “hoe is het met mijn/ons kind?” Ach, ook wel grappig.

De rest van de week zijn we bezig geweest het huis in te richten, mensen leren kennen en ik ben al een beetje in het ziekenhuis bezig geweest. En dat belooft vrij heftig te worden.. Het is een beetje aparte situatie hier, want het is hier een soort van Noorse kolonie, met heel veel bezoekers uit Noorwegen (en ook wel andere landen) die hier voor korte of langere tijd verblijven. Dit zijn niet alleen mensen die in het ziekenhuis werken, maar ook boeren, technici, leraren, organisatiedeskundigen, psychologen, nouja, van alles wat. De directeur van het ziekenhuis, Oystein Olsen, is ook Noors en houdt elke dag tijdens de ochtenddienst (Sala) een praatje om nieuwe bezoekers voor te stellen (“we’re continiously blessed by new visitors..”). De bezoekers houden de band met Noorwegen in stand, en dat is belangrijk voor het voortbestaan van het ziekenhuis, want dat is voor zo’n 80% afhankelijk van giften.. Tja, hoor ik de tropenartsen onder ons denken, “what about sustainability..community based health-care etc…alles wat we geleerd hebben tijdens de NTC? Ik weet het, maar zal er nu niet verder op ingaan, heb meer tijd nodig om een mening te kunnen vormen. Maar goed, aan de ene kant dus europees georiënteerd, maar aan de andere kant zo ontzettend Afrika! De patiënten zijn ontzettend arm en ziek, en de zorg op de afdelingen is, hoe zal ik het zeggen…suboptimaal. Heb vrijdag met Mira, een Nederlandse kinderarts (en superleuk mens) meegelopen, en mijn hart is toch meerdere malen gebroken hoor.. Zeker als je de tegenstelling met ons eigen “Hollands welvaren” kind ziet…

Op dit moment is er geen echte dokter met ervaring in de gynaecologie en verloskunde, dus ik word zo ongeveer beschouwd als gynaecoloog. Wel lastig hoor, want zoveel ervaring heb ik nou ook weer niet.. Moet nog een beetje mijn weg vinden. Wat Tom gaat doen is nog niet helemaal duidelijk, maar dat er genoeg te doen is voor hem is zeker. Vooralsnog blijft hij nog even thuis, totdat we een goede nanny voor Maris gevonden hebben. Met Maris gaat het trouwens ook prima, hij is hartstikke vrolijk en gaat als een speer. Hij kan al op zijn buik draaien! En ook het dragen van katoenen luiers (wat een gedoe!) ondergaat hij gedwee..

Afgelopen week zijn we ook behoorlijk sociaal bezig geweest: gegeten bij Angie en Brian, lerares op nuring school en oogarts, geborreld bij Mira, die trouwens ook bij ons is blijven eten, gegeten bij Fiona en Norbert, beide arts en gisteren zijn we op pad geweest met onze buren: Ingeborg en Asgir (?) en Mira en hebben de Hadzabe bezocht, een stam die hier nog traditioneel leeft en een kliktaal spreekt. Was echt heel leuk, vooral de omgeving is echt prachtig. En ongelofelijk hoe mensen hier soms leven, bijna zonder bezittingen. Wij waren trouwens voor hen net zo’n bezichtiging als zij voor ons, want zo’n witte baby zien ze ook niet elke dag! Er is hier genoeg te doen, vooral als je van wandelen en kamperen houdt. Belooft veel goeds!

En nog meer goed nieuws: jullie kunnen ons ook via Skype bellen, soms lukt het met beeld, maar zeker zonder beeld gaat het best goed. Mijn skypenaam is mimosa.dieleman.bruinooge of als Tom ingelogd is dielemanmimosaentom. Gewoon bellen kan uiteraard ook, Tom: 00 0255 78 3088036 en Mimosa: 00 0255 78 3088049. Ook goedkoper via Skype of voordeelnummer 0900-9500 (8ct/min).

En last but not least: bedankt voor alle lieve berichtjes en belletjes, echt heel leuk! We hebben nog niet echt heimwee, alhoewel het wel heel jammer is dat we het de kersverse dochter (Fieke) van Jil en Paul niet van dichtbij kunnen bewonderen. Maar op de foto is ze prachtig! We blijven graag op de hoogte van alle gebeurtenissen in Nederland!

Heel veel liefs,

Tom, Mimosa en Maris